Χριστίνα Λαμπίρη: Την αυτοδιοικητική ''τηλεθέαση'' την παίρνουμε στις κάλπες

Το να είστε αντιδήμαρχος σας θυμίζει την καριέρα σας στην τηλεόραση όπου κάθε ημέρα κρινόσασταν από τους τηλεθεατές?

Σίγουρα. Αλλά είναι και πιο δύσκολο. Νιώθω ότι έχω γυρίσει στα πρώτα δύσκολα χρόνια της τηλεόρασης. Εκεί ήταν το καθημερινό άγχος για τα νούμερα τηλεθέασης. Εδώ όμως έχει διπλή δυσκολία. Είμαι ειλικρινής ότι δεν γνωρίζω τον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης και μαθαίνω. Όμως γνωρίζω τον τομέα πολιτισμού και γνωρίζω να εργάζομαι σκληρά. Συνεπώς οι ατέλειωτες ώρες εργασίας είναι σαν της τηλεόρασης, την οποία σέβομαι πολύ. Στην τηλεόραση ναι μεν περιμέναμε τα νούμερα αλλά δεν γνωρίζαμε τους τηλεθεατές σε προσωπικό επίπεδο, ενώ εδώ αισθάνομαι καθημερινά - ως χαρακτήρας - υπόλογη στον κάθε πολίτη είτε μας ψήφισε είτε όχι. Σέβομαι την απόφασή τους αλλά και τη θέση ευθύνης που έχω απεναντί τους. Στην τηλεόραση έκανα πολύ δύσκολες εκπομπές στην κόψη του ξυραφιού με τεράστια αγωνία. Έπρεπε να είμαι πολύ προσεκτική. Ο βαθμός δυσκολίας ανεβαίνει στη θέση της αντιδημάρχου γιατί ακριβώς, τους ανθρώπους για τους οποίους δίνω τον καλύτερο εαυτό μου για να τους ικανοποιήσω τους γνωρίζω και τους συναντώ στο δρόμο. Είναι άμεση η αντίδραση σε ό,τι κάνω. Οφείλω να απαντώ στις ερωτήσεις και τους προβληματισμούς τους. Εδώ δεν αλλάζει κανάλι ο πολίτης αν δεν του αρέσει η εκπομπή. Εδώ δίνει τα χρηματά του για να πληρώνομαι, με την έννοια των τελών και των φόρων. Σε έναν βαθμό είμαι υπαλληλός του, όπως είναι όλος ο δημόσιος τομέας. Στην ιδιωτική τηλεόραση με επέλεγε ο επιχειρηματίας, εδώ ο πολίτης.

Θα μπορούσε να σας πει όμως κάποιος ότι εδώ το ''κανάλι που αλλάζει ή όχι'' είναι οι επόμενες εκλογές αν θα είστε ξανά υποψήφια κι εκεί θα κριθείτε...

Ασφαλώς, όπως το θέτετε έτσι έχετε δίκιο. Εκεί θα κριθούμε. Την αυτοδιοικητική ''τηλεθέαση'' την παίρνουμε στις κάλπες.

Η αυτοδιοικητική σας φιλοδοξία έφτασε στο ''ρετιρέ''?

Δεν είχα ποτέ αυτοδιοικητική φιλοδοξία. Φιλοδοξία είχα να γίνω μια καλή δημοσιογράφος. Η φιλοδοξία μου αυτή τη στιγμή είναι να κάνω ένα σημαντικό έργο από τη θέση της αντιδημάρχου πολιτισμού που με τοποθέτησε η δήμαρχος Δήμητρα Τσεβά. Και να σας πω και κάτι, όποιος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει. Το μέλλον θα δείξει...

Δεν ήταν φιλοδοξία σας δηλαδή να εκλεγείτε τον Οκτώβριο του 2023? Για πλάκα το κάνατε?

Επειδή δεν είναι επάγγελμα η αντιδημαρχία, η τοπική αυτοδιοίκηση το βλέπω τελείως διαφορετικά. Η δουλειά μου είναι δημοσιογράφος. Είμαι αντιδήμαρχος γιατί θέλω μόνο να προσφέρω και δεν έχει αύριο και στόχο. Ίσως θα πρέπει να κάνουμε αυτή τη συζήτηση μετά από έναν χρόνο. Είναι πάρα πολύ νωρίς τώρα. Μετά από έναν χρόνο δεσμεύομαι να σας πω ''αυτή είναι η φιλοδοξία μου, έτσι θα πορευτώ, αυτό φαντάζομαι''. Τώρα το μόνο που κυριαρχεί στο μυαλό μου είναι αυτό το τμήμα πολιτισμού, ισότητας, τουριστικής προβολής και επικοινωνίας. Βλέπετε να χωράει σε αυτό και κάτι άλλο?

Αρκούμαι στη δεσμευσή σας για την αποκάλυψη των σχεδίων σας σε έναν χρόνο. Φαντάζομαι ότι κανείς δεν γνωρίζει τα πάντα από την πρώτη στιγμή σε κάποια δουλειά ή υπηρεσία. Όπως και την πρώτη φορά που βγήκατε ζωντανά on camera δεν είχατε τη σημερινή εμπειρία έτσι και στην θέση σας σήμερα ξεκινάτε από ''το μηδέν''...

Η τηλεόραση ήταν μια εξέλιξη στην καριέρα μου. Ξεκίνησα την καριέρα μου όμως όχι να κάνω τηλεόραση. Εργάστηκα σε μεγάλα περιοδικά όπως η ''Γυναίκα'', δυστυχώς δεν έγραψα ποτέ σε εφημερίδα και αισθάνομαι άσχημα γι αυτό, επειδή πιστεύω πως ο δημοσιογράφος γίνεται από τις εφημερίδες από κανένα άλλο μέσο, αλλά το βάζω αυτό στην άκρη. Ήμουν σε περιοδικά λοιπόν για πολλά χρόνια και όταν μου δόθηκε η ευκαιρία στο ίδρυμα Μπότση με σεμινάρια τηλεόρασης κατάλαβα ότι αυτό ήθελα κι έτσι μπήκα στον χώρο με τουλάχιστον θεωρητικές γνώσεις. Την ''πόρτα'' της τηλεόρασης μου άνοιξε στις αρχές της δεκαετίας του 90' ο τότε διευθυντής του Δημήτρης Κωνσταντάρας και η Μένυα Παπαδοπούλου. Ξεκίνησα ως δόκιμη κάνοντας τα πάντα πριν βγω ''στο γυαλί''. Χρειάζεται όμως και τύχη στη ζωή, πιστεύω ότι τα περισσότερα πράγματα είναι ''γραμμένα''. Βοηθάμε κι εμείς αλλά σίγουρα κάποιος άλλος σχεδιάζει πράγματα για εμάς.

Φανταζόσασταν πριν από δέκα χρόνια ας πούμε, ότι θα γινόσασταν αντιδήμαρχος?

Ούτε πριν από έναν χρόνο δεν το φανταζόμουν! Τον Ιούνιο του 2023 που μου έκανε πρόσκληση ο Κώστας Ξηντάρας για να είμαι στην ομάδα των υποψηφίων του, δεν είχα καν στο μυαλό μου το ότι θα μπορούσα να βρεθώ σήμερα σε αυτή τη θέση. Είπα το "ναι" γιατί ήταν ο Κώστας Ξηντάρας. Αυτή ήταν η αιτία. Αν γινόταν από άλλο πρόσωπο η πρόταση 99,99% θα αρνιόμουν. Και στο παρελθόν μου είχαν γίνει προτάσεις ακόμη και από κόμματα για τις εθνικές εκλογές, αλλά δεν ήθελα να εμπλακώ με την πολιτική. Η δουλειά μου ήταν στην άλλη όχθη του ποταμού, όπως είστε εσείς. Είχα επιλέξει συνειδητά να κάνω ερωτήσεις και όχι να μου κάνουν ερωτήσεις. Ήθελα να κρίνω ένα έργο και όχι να με κρίνουν για ένα έργο.

Μπορείτε να ονειρεύεστε από αυτή την καρέκλα ή έχετε παγιδευτεί στη γραφειοκρατία του δημοσίου?

Δεν είμαι της διεκπεραίωσης, παρά το γεγονός ότι μάλλον θα πρέπει να εκπαιδευτώ και σε αυτό σε έναν βαθμό. Γιατί σαφέστατα το δημόσιο έχει άλλους χρόνους και μηχανισμούς από τον ιδιωτικό τομέα. Το πιο δύσκολο για εμένα είναι να προσαρμοστώ στις ταχύτητες του δημοσίου με διπλό βαθμό δυσκολίας. Γιατί πέρα από την προσωπική νου προσαρμογή, συνολικά το δικό μας τμήμα ήταν ένα αυτόνομο τμήμα και ξαφνικά ο δήμος προσπαθεί να ενσωματώσει ένα Νομικό Πρόσωπο που δεν του ανήκε. Θέλω να αντιληφθούν οι πολίτες ότι δεν υφίσταται πλέον ο παλιός ΔΟΠΑΠ. Πρέπει η κοινωνία να καταλάβει ότι ο πρώην ΔΟΠΑΠ είναι σήμερα ένα Τμήμα πολιτισμού - Αθλητισμού, μια αντιδημαρχία πολιτισμού και μία αθλητισμού οι οποίες είναι αναπόσπαστο μέρος της κεντρικής διοίκησης του δήμου. Στο τέλος της ημέρας λοιπόν την απόφαση για τα πάντα τη λαμβάνει η κεντρική διοίκηση. Εμείς εδώ λειτουργούμε ως ο αρμός, η αλυσίδα του κρίκου ''κοινωνία, πολιτισμός-αθλητισμός-δήμος''. Ο κόσμος είχε συνηθίσει αλλιώς και αυτό το βλέπω από τον τρόπο που ζητούν κάποια πράγματα καμιά φορά με αυστηρό ύφος. Όμως όλοι πλέον μαθαίνουμε σε μια άλλη λειτουργία. Κι εμείς και η κοινωνία. Θέλουμε μια περίοδο χάριτος για να συμβαδίσουμε ομαλά για το καλύτερο αποτέλεσμα. Διευκρινίζω ότι όποιος κι αν είναι απεναντί μου με ένα αίτημα τον αντιμετωπίζω το ίδιο με όλους. Υπάρχει ίση μεταχείριση για όλους.

Είστε αισιόδοξη για το μελλοντικό έργο της Δημοτικής Αρχής?

Είμαι πάρα πολύ αισιόδοξη, αλλιώς δεν θα ήμουν εδώ. Και μάλιστα προσφάτως είχα μια συζήτηση με πολίτες που εξήραν το ήθος και την εργατικότητα του αντιδημάρχου καθαριότητας Γιώργου Δουβίτσα. Βεβαίως συμφώνησα και τόνισα ότι όλοι οι αντιδήμαρχοι και οι εντεταλμένοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν μια εξαιρετική δουλειά. Όλοι είμαστε αφανείς ήρωες. Εργάζονται όλοι οι αντιδήμαρχοι χωρίς ωράριο από τα ξημερώματα ως το βράδυ. Όμως υπάρχουν δύο ''ταχύτητες''. Για παράδειγμα έκανα την εκδήλωση για τα βραβεία ''Καλλιρρόη''. Επειδή είναι κάτι που φαίνεται το ''καρπώνεσαι'' αμέσως επικοινωνιακά, βέβαια το πώς φτάσαμε ήταν μια ανηφόρα δεν θέλετε να ξέρετε τον κόπο και την αγωνία μας. Σε κάποιες άλλες αντιδημαρχίες για να φανεί το έργο τους χρειάζεται χρόνος και ο κόσμος πρέπει να κάνει υπομονή.

Ποιά είναι τα προσωπικά σας όνειρα για τον τομέα του πολιτισμού?

Θέλω η Ραφήνα και το Πικέρμι να αποκτήσει εξωστρέφεια. Ιδανικά θα ήθελα να είναι τόπος προορισμού. Να μπει σε χάρτη, σε πρόγραμμα, σε τουριστικούς οδηγούς, Με τα φεστιβάλ του, με σημεία υψηλού ενδιαφέροντος, έχουμε τόσα συγκλονιστικά σημεία πολιτισμού στο δήμο μας. Θέλω τουλάχιστον δύο φεστιβάλ που θα έρχονται άνθρωποι από όλο τον κόσμο. Να φύγουμε από το στενό πλαίσιο της Αττικής και της Ελλάδας, Έχω τεράστια σχέδια για τον δήμο.

Ποιός είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας για το μέλλον?

Όπως όλοι άνθρωποι έτσι κι εγώ φοβάμαι το θέμα της υγείας. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που θα τον ρωτήσεις ''τι φοβάσαι'' και να μη φοβάται οτιδήποτε έχει σχέση με την υγεία και τα αγαπημένα του πρόσωπα. Με την οικογένεια και τους φίλους του. Κάθε ημέρα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για όσα έχουμε. Γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή μας. Τίποτα. Αυτό είναι και το μότο μου. Αρκούν λίγα δευτερόλεπτα να αλλάξουν τη ζωή μας.

Και τι σας δίνει ελπίδα και κουράγιο?

Εκτός από τη σκέψη των δικών μου ανθρώπων, η οικογενειά μου. Παιδί, εγγόνια, ανίψια, αδελφή, σύζυγος - είμαστε μεγάλη και δεμένη οικογένεια Σικελιάνικη όπως λέω - στις μεγάλες γιορτές είμαστε καμιά τριανταριά. Αυτός ήταν και ο λόγος που έγινα δημοσιογράφος. Πίστευα ότι μέσω της δημοσιογραφίας μπορώ να δίνω χαρά στον κόσμο και να λύνω προβλήματα. Προφανώς και δεν το έχω καταφέρει αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Αυτό όμως είναι κάθε μέρα στο μυαλό μου. Αν μπορώ να χαρίζω έστω ένα χαμόγελο είναι μία προσωπική νίκη. Να βλέπω χαρούμενους ανθρώπους και να ξέρω ότι μπορώ να κάνω δράσεις για το κοινό καλό.